Jarenlang hebben financiële instellingen te grote risico’s genomen. Banken, verzekeraars, pensioenfondsen, allemaal dachten ze maar aan één ding: zoveel mogelijk winst maken. Langzamerhand verdween de menselijke maat. Vanuit de hoge kantoorgebouwen keken en kijken de banken letterlijk neer op hun klanten. En dat terwijl die klanten de banken juist groot hebben gemaakt. En die klanten zijn het zat. Die onvrede begint nu langzaam om zich heen te grijpen. Niet alleen aan de overkant van de oceaan, ook hier in Nederland.

 

De occupybeweging is vanuit Amerika razendsnel overgeslagen naar de rest van de wereld. In een paar weken tijd heeft de beweging wereldwijde navolging gekregen. Het is jammer dat de beweging geen duidelijke idealen heeft. Er is geen manifest, geen plan voor verbetering. Aan de ene kant verzwakt dit occupy. De kans is aanwezig dat de beweging langzaam doodbloed. Demonstreren is een dag leuk, twee dagen leuk, maar zonder doelstellingen (en resultaat) is demonstreren zinloos.

 

Aan de andere kant kan iedereen zich aansluiten bij occupy. Als je maar ergens voor of tegen bent. Of dat nu de financiële sector is, de ongelijkheid in de wereld of de honger in Afrika. Occupy sluit niemand uit. Er is namelijk één gemene deler: onvrede, hele grote onvrede.

 

Een geef de demonstranten eens ongelijk. Zelf ben ik ook ontevreden over de dienstverlening van veel bedrijven. En dan denk ik niet alleen aan banken. Bij veel bedrijven denk ik: jullie zijn te groot, zien mij niet als klant en jullie willen alleen maar geld aan mij verdienen. Het ‘ik ben een nummer’ gevoel heb ik steeds vaker. Dat is ook een vorm van onvrede. Die onvrede laat de occupybeweging goed zien. In feite zijn de demonstranten ontevreden klanten. Ze voelen zich belazerd en hebben een gevoel van onmacht. Die onmacht uitten ze door de straat op te gaan en pleinen te bezetten.

 

Wat betekent dit voor klanten zoals u en ik? Gaat occupy echt de wereld veranderen? Natuurlijk is het te vroeg om daar uitspraken over te doen. Maar laten we eens kijken naar protestbewegingen in het verleden. Dat kan heel dichtbij. Denk aan Provo in de jaren zestig. Een ludieke beweging zonder duidelijke idealen. Doel: het provoceren van de autoriteiten. Die doelstelling werd ruimschoots gehaald. Maar echte verandering? Daar zijn de meningen over verdeeld. Mensen en politici werden in ieder geval aan het denken gezet. En daar lijkt de occupybeweging nu ook toe aan te zetten.

 

Bedrijven lijken zich vooralsnog weinig aan te trekken van de protesten. De mannen in grijze krijtstreeppakken hebben nog steeds oogkleppen op en vangen nog steeds torenhoge bonussen. Een echte cultuuromslag is nog steeds niet gemaakt. Een uitzondering daar gelaten. Zo verklaarde Topman Mario Draghi van de Italiaanse centrale bank dat hij begrip heeft voor de prosten. “Wij volwassenen zijn verontwaardigd over de crisis, kunt u zich voorstellen hoe twintigers en dertigers zonder perspectieven zich voelen”, stelde Draghi in een interview.

 

En zet de protestbeweging u aan het denken? Mij in ieder geval wel. Mensen willen verandering zien. Niet op de lange termijn maar gewoon nu, direct. De menselijke maat moet weer terug keren. Geen nummer, maar een mens. Als klant wil ik weer als klant behandeld worden. Ik wil blij een bank uit lopen, niet gefrustreerd. Dat geldt ook voor een café, restaurant of kledingwinkel. Groot of klein, het maakt niet uit. Hopelijk beseffen bedrijven dat blije klanten de toekomst hebben. Blije klanten zorgen voor omzet, gefrustreerde klanten gaan de straat op. Dat laat de occupybeweging wederom goed zien. Bedrijven moeten daarom een mindswitch maken. De klant weer centraal stellen en de klant blij maken. Wedden dat de pleinen dat zo weer leeg zijn?